اخلاق پژوهش
مداومت در پژوهش
يکي از آفات و رذايل بزرگ اخلاقي در حوزه #پژوهش، #شتابزدگي است. کمترين آفت آن اين است که مانع درک درست موضوع و دستيابي به نتيجه درست و مطلوب ميشود.
يک پژوهش بنيادين و کارساز گاه ممکن است دهها سال به طول بينجامد. حتي ممکن است پژوهشگر در طول عمر خود نتواند نتايج آن را مشاهده کند. و آيندگان با ادامه دادن کارها و پژوهشهاي ناتمام او، کار را به نتيجه برسانند.
گفته اند«ادیسون سه سال تمام روی آزمایش خاصی کار میکرد و هفتصد بار شکست خورد! همه همکاران و شاگردان او کاملاً ناامید شده بودند.» اما او هر روز بانشاطتر و شادمانتر از قبل، خود را براي شروعي دوباره آماده ميکرد. و در پاسخ اين اعتراض که ما هفتصدبار آزمايش کردهايم و همگي به شکست منجر شده است؛ بنابراين نبايد اين راه را ادامه دهيم، ميگفت: «چه میگویید! ما موفق شدهایم که بدانیم هفتصد شیوه موثر نیست. ما هر روز به حقیقت نزدیک و نزدیکتر میشویم.»
قرآن کريم میفرماید نتيجة قطعي مجاهدت در راه حقيقت، هدايت ايصالي حضرت حق است: «وَ الَّذينَ جاهَدُوا فينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا (عنکبوت، 69)».
و امام_علي(ع) اين حقيقت را بيان کرده است که: «مَنْ أَكْثَرَ الْفِكْرَ فِيمَا تَعَلَّمَ [يَعْلَمُ] أَتْقَنَ عِلْمَهُ وَ فَهِمَ مَا لَمْ يَكُنْ يَفْهَم»؛ کسي که دربارة دانستههاي خود زياد تفکر کند، هم دانش خود را متقن و استوار ميکند و هم مسائلي جديد را ميفهمد.
احمدحسين شريفي
معاونت پژوهش حوزه علمیه زینب کبری(س) ارومیه
آخرین نظرات